Een ongeluk dat wel moest gebeuren

Onder de hoofdkussens kon ik geen adem krijgen. Het is zaterdagochtend, thuis in het graafschap Fermanagh. Geen school. Veertien jaar oud. Ik lig in bed, de dekens over mijn hoofd getrokken, beelden van jongens uit mijn klas tollen rond in mijn hoofd. Ik probeer om beelden van meisjes op te roepen. Ik kan het niet. Waarom niet? Ik wil niets liever dan dat ik mij meisjes kan voorstellen… Ik worstel en verberg me onder de kussens. Ik maak mijn gedachten helemaal leeg. Nu zal ik vast wel over meisjes kunnen fantaseren. Ik wil dat, ik hunker daarnaar. Ik ontdoe mijn gedachten van elk beeld van jongens. Ben ik nu klaar om hergeprogrammeerd te worden, om normaal gemaakt te worden, om in staat te zijn om over meisjes te spreken zoals de andere jongens op school doen? ‘Oké, kennelijk doe ik nog niet genoeg mijn best’, denk ik. Ik probeer mijn adem in te houden en verberg mijn hoofd nog verder onder mijn kussen, maar het helpt allemaal niets. Ik heb geen keus.

Een beeld uit mijn traumatische kinderjaren in Noord-Ierland. ‘ Hij is nummer 4, een ongelukje, ongewenst’, zegt mijn moeder over mij. Seksueel misbruik door mijn broer, godsdienstigheid, zelfmoord, eenzaamheid, geen uitweg, geen keus. Om wat voor reden ook was ik homo en niemand kon dat in de jaren ‘80 in Noord-Ierland echt begrijpen.

Onvergeeflijke zonde

Pastor Fury zegt dat Gods toorn en oordeel als een onblusbare vloed uitgegoten zullen worden over hen die slechtheid hebben bedreven. Sodom en Gomorra. Vuur en zwavel. Hij spreekt nooit van liefde en medeleven, genade of vrede. Vrees, hel, zonde en – het ergst van alles – de onvergeeflijke zonde, een zonde zo slecht, dat die niet eens genoemd mag worden… ja dat was mijn zonde… mijn zonde om van jongens te houden, en niet van meisjes. Geen hulp, geen hoop, niemand om over al deze beroering in mijn leven te praten… ik kon het maar het best diep in mezelf begraven..

Tien jaar later, gehuwd, en de tijd gaat door … twee, drie, vier kinderen… de tijdbom tikt door… nog eens tien jaar tikken weg… wachtend op de explosie die wel komen moet. De bommen in Noord-Ierland verwoesten levens… deze bom zou geen uitzondering zijn. Onderdrukking wordt misleiding: ik ontmoet iemand van wie ik denk dat hij me begrijpt, een man die altijd van me zal houden… hij heeft het gezicht van mijn broer die mij misbruikt heeft.

Celdeur

Ik sta op het randje van de afgrond met valium en piriton. Inhaleermiddelen. Wijn. Spoedig zal ik onderuit gaan op het blauwe tapijt, een overdosis. De cocktail van de dood: droge krijtachtige tabletten, verslavende drank: wijn, licht in het hoofd. Ik zie helder licht als ik lange snuiven inhaleer. Dit gaat het worden. Ik pak de papieren voor de echtscheiding, draai ze om en begin mijn afscheidsbrief te schrijven. ‘Ik verlang naar hem, het verlangen naar hem doet zo’n pijn…’ zo begint de brief. Mijn vrouw, vier kinderen, betrokkenheid van de politie vanwege mijn verklaring over het misbruik door mijn broer, een onverzoenlijke situatie…. ‘Ik kan niet meer verder’, zo eindigt de brief.

‘Waar ben ik?’ vraag ik.

‘In het ziekenhuis’ , zegt de verpleegster.

‘Wat is er gebeurd?’ vraag ik.

‘U had een ernstige auto-ongeluk.’

‘Wat?’ zeg ik vol ongeloof.

‘Je hebt twee hele dagen geslapen’ ….

‘Gevangene’ is een etiket dat ik nooit gedacht had te zullen dragen. Teken van vernedering: symbool van opgeven, vrijheid kwijt, controle verloren.

‘Dood door schuld als gevolg van gevaarlijk rijden. Nummer F1207’, zegt de begeleidende ambtenaar als cel 12 aan mij wordt toegewezen. Voor het eerst valt de celdeur achter mij dicht en het geluid van de dichtvallende deur echoot lang na, zoals die bom in Enniskillen. Ik zou willen dat zoals bij CT Studd mijn levensverhaal in de lucht geschreven zou zijn, voor iedereen zichtbaar. Maar niet nu… niet op deze manier. Schuldgevoelens bedekken mij, laag na laag…

Klei

Herstel is een lang en lastig proces, zoals bij een gebroken kleipot die wordt gerestaureerd door de stevige, liefdevolle hand van de Meester. Eerst alle lagen afgestript, alles blootgelegd, het vuil verwijderd – pas dan kan Hij met Zijn werk beginnen.

Berouw, herstel, counseling en leren. Vier jaar later nog steeds werk in uitvoering.

‘De waarheid zal u vrijmaken..’ Ik wilde dat ik op mijn veertiende mij gerealiseerd had dat ik mij niet hoefde te verbergen… dat God van me hield, precies zoals ik was. We zijn allemaal gebroken en Hij accepteert dat, Hij houdt van ons, op welk punt we ons ook bevinden.

Ik hoop dat mijn verhaal anderen zal helpen…

‘Wees gewoon eerlijk, wees jezelf, laat het licht binnenkomen… slechts dan kan God werken. Weet dat je een keus hebt en kies voor God bij elk stapje op de weg,’ Ik hoor sinds kort mijzelf op deze manier spreken tot anderen.

Leg de klei van je leven in de hand van de Meester. Laat Hem je vormen stukje voor stukje, alles op de juiste tijd.