Van Rechts

Door Bert Reinds

Van Rechts!

‘De Here is uw Bewaarder. De Heere is uw schaduw aan uw rechterhand.’ Psalm 121:5

Nadat de beklimming van de Col du Galibier, een aantal jaren terug, een afmatting werd, besloot ik nooit meer een berg te beklimmen dan hooguit met de auto.  Een jaar later stond ik oog in oog met een geweldige berg in Tanzania; de Kilimanjaro. Echter na twee derde van de beklimming moest ik in verband met hoogteziekte naar beneden. Opnieuw zei ik tegen mezelf ik ga nooit weer een berg op. 

Op 1 augustus 2016 vertrokken een vriend en ik naar Sault, een klein plaatsje aan de voet van de Mont Ventoux, met de bedoeling deze op 2 augustus, per fiets, te beklimmen. Dus toch? Identiteitscrisis, geldingsdrang, moest ik iets bewijzen, of was het drie maal scheeprecht?

In de dagen van voorbereiding hadden we elkaar ‘opgelegd’ Psalm 121 grondig te bestuderen. In de voorbereiding bleef vooral vers 5 in mijn gedachten hangen: Van rechts!

Om 4.00 uur begon onze expeditie vanuit Hattem. De reis verliep voorspoedig, we zaten in de auto al te rekenen: ‘Als we zo doorrijden zijn we om een uur of drie op plaats van bestemming, kunnen we nog even acclimatiseren’. Rond 12.30 uur, we hadden onze tweede stop gehad, lieten we Dijon achter ons liggen. De warmte van buiten was in de auto ook goed te merken, ondanks de airco. Nico was aan de beurt om te rijden en dat gaf mij de mogelijkheid even mijn ogen te sluiten. Na een half uur schrok ik wakker van een enorme knal, de auto schokte en zwabberde op zijn wielen. Ik riep: ‘Wat is er gebeurd?’ Nico: ‘Ik weet het niet, een klapband, een vrachtwagen geraakt’ ‘Gelukkig’ reden we rechts op de snelweg en kwam de ‘hulp’ van rechts, want we konden zo een extra vluchtstrook op schuiven.

We keken elkaar aan en zeiden: ‘we leven nog, we hebben gelukkig zelf niets, het had veel erger kunnen zijn.’ De schade bleek nog groter te zijn, er was namelijk een stuurstang gebroken. We konden niet verder. Wat nu?

Op de snelweg staan, 30 graden, zweten als een gek en ik voelde me als na een reis van 16 uur met een vouwwagen achter je auto en dat je dan op plaats van bestemming deze nog moet opzetten. De ANWB gebeld en uiteindelijk, 3 uur later, vervolgden we onze weg weer naar Sault.

Wat een belevenis, vers 5 uit Psalm 121 kwam in mijn gedachten: De Here is uw Bewaarder. De Heere is uw schaduw aan uw rechterhand. We dankten de Heere God dat we bewaard waren gebleven. We hadden onze eerste ‘berg’ gehad en met ‘succes’ getrotseerd met hulp van Rechts.

Door de vele files kwamen we rond 21.00 uur aan in Sault. We zagen de Mont Ventoux liggen en zeiden tegen elkaar; morgen pakken we de tweede berg. Na een hectische dag met de wetenschap dat de volgende dag 26 kilometer klimmen op ons stond te wachten deden we een poging te gaan slapen.

P1110032

Na een heerlijk ontbijt, kijkend vanuit ons hotel richting de berg, citeerden nog wat verzen uit Psalm 121 en zeiden tegen elkaar: ‘Daar gaan we op naar onze fietsen.’ Veel water mee, want het was al behoorlijk warm, en een rugzakje met bandenplakspul want: Je weet maar nooit.

Vanuit Sault eerst een afdaling en dan, onderaan, begint de beklimming: 26 kilometer, op naar de top! De eerste 10 kilometer waren zwaar. Ik merk dan opnieuw dat ik meer een diesel type ben; eerst opwarmen en dan ga ik het heel lang volhouden. Na 10 kilometer hadden we onze eerste stop, een banaantje en opnieuw afstemmen: ‘laten we kijken of we nu vijf kilometer kunnen volhouden en dan stoppen.’ Na vijf kilometer ging het best goed, dus nog maar even doorgaan. En opeens, van rechts, was het de wind, een ‘hand’, verbeelding? Terwijl het hellingpercentage daar toch 3.5% was, leek het af we daalden, we schakelden, we reden op een gegeven moment 23 km/uur. Wat is er aan de hand? Ik riep Nico: ‘Wat gebeurd er ik ga gewoon hard?’ Nico kwam naast me fietsen en ervoer hetzelfde: ’Het lijkt wel of we opgeduwd worden, van rechts.’ (is eigenlijk niet eerlijk zo fietsen, met een ‘Hulpmotortje’)

Na 20 kilometer nog helemaal verbouwereerd hadden we onze tweede pitstop. We keken elkaar aan en zeiden in koor: Snap jij dat nou? Het derde deel van de klim was heel pittig. 6 kilometer klimmen met hoogtepercentages tussen 7% en 9%. Maar het is gelukt. Na 2 uur en 50 minuten fietsen waren we boven. En weet je hoe laat het was: 13.00 uur! Wat bijzonder: ‘gisteren 13.00 uur in een dal, vandaag om 13.00 uur op de top, en in beide situaties kwam onze Hulp van rechts!’

Een uur lang hebben we genoten van het boven zijn, van de ervaring wat een voorrecht. Daarna naar beneden. Rond 15.15 stond ik onder de douche en om 16.00 uur zaten we aan een heerlijk glas witte wijs, te genieten van de Franse zon en sfeer, wat waren we dankbaar! Het is gelukt en hoe. Na een korte siësta, de wijn was ons behoorlijk in de benen gezakt, en een heerlijke maaltijd in de avondkoelte van Sault, gingen we naar bed.

De volgende dag stond er een nieuwe berg te wachten; de terug reis, de confrontatie met het ongeluk, zou de auto klaar zijn en zo niet wat dan? Ik zal je al het gedoe besparen maar om 17.15 uur reden we met een leenauto naar Nederland, waar we ’s nachts om 1.30 uur arriveerden. Wat was ik blij Willemien weer te zien, de kinderen, ons huis, het had ook zo anders kunnen zijn.

In een van de meldingen op facebook schreef ik dat ik in de bergen Gods trouw zo duidelijk ervaar. Ook in deze trip werd het bewaarheid. In de dalen en in de bergen overal is God. Zijn hulp kwam dit keer van rechts.