‘We moeten leren om eer en waardigheid toe te kennen aan het celibaat, aan het celibataire leven en dit bevestigen. Dat is nodig, willen we pastorale hulp bieden aan homoseksuele en lesbische gelovigen in onze kerken. We moeten opnieuw ontdekken wat de bijbels-theologische gronden zijn voor het celibaat. Het N.T. erkent en moedigt het zelfs aan! Jezus koos voor het celibaat. Het celibaat moeten we in onze kerken niet slechts tolereren maar ook promoten.’
Woorden die me raakten. Ze komen uit het boek Hoopvol leven – gedachten over christelijke trouw en homoseksualiteit van schrijver Wesley Hill. Zowel binnen als buiten de kerk is er veel aandacht voor huwelijk en gezin, maar lijken singles vaak een ‘vergeten’ groep alsof ze in een ‘wachtstand’ zitten. (En dat terwijl er steeds meer mensen single zijn!) Het wekt de indruk dat het leven van singles minder van betekenis is dan het leven van hen die een relatie hebben. Dat maakt het voor singles vaak extra moeilijk. Zeker voor hen die ongewenst single zijn.
Hoe belangrijk is het dat we het celibaat gaan beschouwen als een volwaardige positie, in dezelfde lijn als die van het huwelijk. Een vrijgezelle christen is absoluut geen tweederangs christen. In Paulus’ onderwijs in 1 Korinthiërs 7 weet hij twee lijnen gelijktijdig en tevens gelijkwaardig naast elkaar neer te zetten: die van het ongehuwd zijn en die van het gehuwd zijn. We zijn vrij om te trouwen en wij zijn vrij om ervan af te zien. Mits in de Heer. Een mooi hoofdstuk om te lezen!
Een goede Bijbelse benadering van het celibaat waarbij er eer en waardigheid aan wordt toegekend, is zo belangrijk binnen de pastorale hulpverlening van christenen met homoseksuele gevoelens. Hill pleit ervoor dat er in kerken en gemeenten aandacht wordt besteed aan onderwijs over de ‘deugd en heiligheid van het leven als single’. Volgens hem hebben celibataire christelijke homo’s en lesbiennes kerken nodig die de klassieke christelijke leer over het huwelijk, het celibaat en homoseksualiteit hooghouden. Maar hebben ze ook behoefte aan ‘kerken die het onmogelijke ideaal van het celibaat niet kleineren, maar in plaats daarvan de ingewikkelde uitdagingen en mogelijkheden onderzoeken van die roeping met het oog op de concrete dagelijkse praktijk’.
Ook moedigt hij medechristenen aan om alleenstaande mensen thuis te verwelkomen. Niet af en toe, maar voortdurend. Homoseksuele christenen die voor het celibaat kiezen, moeten gemeenschap vinden – ze hebben de kerk nodig als ‘familie’, aldus Hill. Als kerken en als christenen hebben we dus nog het nodige huiswerk te doen.
Een mooi artikel. Ik ga eens kijken naar dit boek.
Een alleenstaande christen heeft zeker een kerk als familie nodig en het is belangrijk om je opgenomen en geaccepteerd te weten door mensen om je heen.
Zelf heb ik heel veel steun aan een bevriend gezin, ik heb de kinderen vanaf baby zien opgroeien en ook nu nog geregeld fijne momenten met hen. Dat vult voor mij het gemis aan een eigen gezin een beetje in.